Πληροφορίες

Η φωτογραφία μου
"Of course it is happening inside your head,but why on earth should that mean that it is not real?"

Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2011

στιγμές

Είναι εκείνη η στιγμή,όταν πια φτάνει η ώρα να πραγματοποιηθεί ένα όνειρο,κι εσύ δεν το καταλαβαίνεις,το αναβάλλεις,το ξεχνάς.Αφήνεις τη στιγμή να περάσει,και την παρακολουθείς να απομακρύνεται,θρηνώντας τη ματαιότητα της ζωής σου.Μα εσύ της γυρίζεις την πλάτη,και ζωγραφίζεις μέσα στο μυαλό σου το επόμενο μεγάλο όνειρο,και το φαντάζεσαι με κάθε λεπτομέρεια,βυθίζεσαι στη μαγεία του.Κι έπειτα,όπως γίνεται πάντα,η ζωή σου πάει εκεί που την οδηγούν οι σκέψεις σου.Κι όσο πλησιάζεις το όνειρο,τόσο αρχίζει ξανά να θολώνει,να μικραίνει.Δεν είναι τώρα η κατάλληλη  στιγμή,λες.Και την αφήνεις ξανά να περάσει,γιατί τώρα κοιτάς το μέλλον και αδημονείς να έρθει,γιατί όταν έρθει,ΘΑ πραγματοποιήσεις τα όνειρά σου.Το παρόν είναι απλά ένα ενοχλητικό εμπόδιο.Δε μπορείς να δεις οτι,σαν παγίδα,το παρόν σε περιβάλλει διαρκώς.Δεν υπάρχει μέλλον.Ή τουλάχιστον δεν υπάρχει για μας.
Δε βαρέθηκες;
Πόσα χρόνια νομίζεις πως έχεις στη διάθεσή σου;Πόσες ευκαιρίες;
Για πόσο καιρό θα ανέχονται οι ΣΤΙΓΜΕΣ την περιφρόνησή σου;

Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2011

Κόσμοι.

Κάθε άνθρωπος ζει μέσα στο δικό του κόσμο.


Κάποιοι-οι περισσότεροι-ζουν μέσα στον κόσμο που τους έφτιαξαν άλλοι.Μερικοί ασυνείδητα,επειδή ποτέ δεν έμαθαν αλλιώς,ποτέ δεν ασχολήθηκαν να δουν παραπέρα.Άλλοι,πάλι,συνειδητά γιατί είναι πιο εύκολο,πιο ασφαλές.


Άλλοι ζουν μέσα στον κόσμο που έχτισαν οι ίδιοι για να δραπετεύσουν απο τον κόσμο που τους έκτισαν.Ή απο τον κόσμο που κανεις δε μπήκε στον κόπο να κτίσει για αυτούς.


Άλλοι δεν ξέρουν που ζουν.Νομίζουν πως ξεχωρίζουν,πως έχουν δημιουργήσει το δικό τους κόσμο,και είναι ανίκανοι να δουν πως βαδίζουν ρυθμικά,δίπλα σε όσους περιφρονούν.

Είναι κι αυτοί που αιωρούνται.Δεν είναι ποτέ "εδώ",και δεν είναι ποτέ "εκεί".Ζουν στους ρυθμούς του ήδη οικοδομημένου κόσμου,και σε κάθε ευκαιρία,βουτάνε στο υποσυνείδητο,χάνονται στο λαβύρινθο του εαυτού τους,μένοντας γαντζωμένοι απο την "πραγματικότητά" τους,γιατί φοβούνται πως μετά δε θα υπάρχει επιστροφή.Και όντως,καμιά φορά δεν υπάρχει.


Και τέλος,όλοι ζουν σε μια ψευδαίσθηση,όλοι ονειρεύονται, δημιουργούν και καταστρέφουν μέσα σε μια χαώδη απάτη.


Γι'αυτό πληγώνουμε τους άλλους.
Γιατί για λίγο,σε μια στιγμή αδυναμίας,πέφτει η μάσκα του κόσμου που με τόσο κόπο χτίσαμε.Ή μας έχτισαν.