Πληροφορίες

Η φωτογραφία μου
"Of course it is happening inside your head,but why on earth should that mean that it is not real?"

Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2011

Μετάβαση

 "Σε περίπτωση χρήσης τρόπου μετάβασης,ενδείκνυται η ενσωμάτωση της προεξαγγελίας στην προηγούμενη ενότητα,της ανακεφαλαίωσης στην επόμενη και..."
  Τα μάτια μου,μισόκλειστα απο ένα συνδυασμό νύστας και ανίας,σέρνονται νωχελικά στις υπογραμμισμένες λέξεις της φωτοτυπίας. Συνειδητοποιώ ότι έχω διαβάσει την ίδια πρόταση τρεις φορές,χωρίς να συγκρατήσω το νόημά της.Θεωρία της Έκθεσης-Το πρόβλημα της μεταβασης. Αν το ρολόι μου δεν είναι,για ακόμα μια φορά,χαλασμένο,έχουν περάσει μόνο 5 λεπτά απο την τελευταία φορά που το κοίταξα.
   Μετάβαση. 
  Μάλιστα.
  Σηκώνω το βλέμμα και κάνω πως κοιτάζω την καθηγήτρια,ενώ οι σκέψεις μου βρίσκονται μακριά,πολύ πιο μακριά απο την παγωμένη αίθουσα του λυκείου,σε μια μετάβαση που δεν αφορά τη σύνδεση των παραγράφων.Κάτι αλλάζει μέσα μου,γύρω μου,κάτι που δε θα είναι ποτέ ξανά το ίδιο.Κι όσο κι αν εκλιπαρώ για αλλαγές,κατα βάθος τις φοβάμαι.Βαθιά μέσα μου,μια φωνή ωθεί τα μάτια μου να εκτιμήσουν όσα με πλαισιώνουν αυτή τη στιγμή. Ανθρώπους, κυρίως. Ανθρώπους που έχω δίπλα μου,ανθρώπους που με στηρίζουν,που με κάνουν να περνάω καλά, που αποτελούν ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου.Βγαίνω απο το λήθαργο και το βλέμμα μου πλανιέται αφηρημένα στους συμμαθητές μου.Άτομα που γνωρίζω σχεδόν έξι χρόνια,πολλοί απο αυτούς πλέον φίλοι μου.Στη σκέψη αυτή νιώθω μια στιγμιαία ζεστασιά,μα δεν κρατάει πολύ. Η παγωμένη,ξένη αίσθηση επιστρέφει,για να μου υπενθυμίσει πως τίποτα δεν είναι όπως το ήξερα. Ή μάλλον, εγώ δεν είμαι όπως με ήξερα.
  "Και,τέλος,στην παραγωγή λόγου πρέπει να αναλύσετε σε ένα άρθρο πώς βοηθά το σχολείο τους τελειόφοιτους να ενταχθούν στην κοινωνία". Η φωνή της φιλολόγου μόλις που φτάνει στα αυτιά μου,αλλά το θέμα που γράφει στον πίνακα μου φαίνεται τόσο τραγικά ηλίθιο,που άθελά μου του δίνω σημασία.Ανταλλάσσω ένα ειρωνικό βλέμμα συνεννόησης με τη διπλανή μου και κοιτάμε ξανά τον πίνακα για να μη μας πιάσει νευρικό γέλιο.
  Δυο παιδιά στο διπλανό θρανίο χαχανίζουν για άσχετο λόγο.Οι μπροστινοί έχουν ήδη ξεκινήσει να γράφουν.Μένουν ακόμα 25 λεπτά.Προσπαθώ με τη σειρά μου να επικεντρωθώ στο θέμα.Τι προσφέρει το σχολείο στους τελειόφοιτους,αλήθεια;Τώρα που η σχολική ζωή μου πλησιάζει στο τέλος της,ίσως θα έπρεπε όντως να κάνω έναν απολογισμό,όχι για το μάθημα της έκθεσης,αλλά για μένα. Μια θολή εικόνα ενός δωδεκάχρονου κοριτσιού έρχεται στο μυαλό μου,και αδυνατώ να πιστέψω πως αυτό το δωδεκάχρονο κορίτσι υπήρξε στ'αλήθεια,πως στ'αλήθεια περπάτησα στις ίδιες αίθουσες διδασκαλίας,στους ίδιους διαδρόμους,στα ίδια γραφεία,ως δωδεκάχρονη.Στα μάτια του 17χρονου εαυτού μου,ξαφνικά το χάσμα μοιάζει τεράστιο.
  Η καθηγήτρια βήχει διακριτικά.Τα βλέμματα μας συναντιούνται και μου δείχνει την κόλλα με μια υποψία χαμόγελου.Τσεκάρω πάλι την ώρα στον καρπό μου.Ναι,οκ.Μάλλον πρέπει να αρχίσω σιγά-σιγά να γράφω.
  Πώς βοηθά το σχολείο τους τελειόφοιτους να ενταχθούν στην κοινωνία,λοιπόν;
  1.Παροχή γνώσεων. Το πρώτο κλισέ,έτοιμο και σερβιρισμένο στο πιάτο.Το γράφει και στον πίνακα,υπο την επικεφαλίδα "ανάπτυξη επιχειρημάτων".
  Πέντε χρόνια υποχρεωτικής αποστήθισης για κάποιους-εγώ ποτέ δεν μπήκα στον κόπο να διαβάσω οποιοδήποτε σχολικό μάθημα,μέχρι την πρώτη μου γνωριμία με την ιστορία κατεύθυνσης- και γελοίων,άχρηστων γνώσεων.
  2.Κοινωνικοποίηση. Αυτό συνήθως πάει πακέτο με την "πολύπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητας" και την "ομαλή ένταξη στην κοινωνία".Καθώς το χέρι μου γλιστρά στο χαρτί,γράφοντας μαλακίες που κατα βάση με αηδιάζουν,ανατρέχω ξανά σε αυτά τα πέντε-και-κάτι χρόνια,και σε όσα μεσολάβησαν μέχρι σήμερα.Πόνος,ανασφάλεια,κι ανάμεσά τους αρκετές όμορφες στιγμές με οδήγησαν εδώ,σε αυτό που είμαι σήμερα.Ασυναίσθητα,σταματάω να γράφω και βυθίζομαι σε αναμνήσεις.Η πρώτη μέρα στην α' γυμνασίου μοιάζει τόσο κοντινή,σαν να ήταν χθες.Και ίσως να εύχομαι να ήταν χθες,για να έχω την ευκαιρία να αλλάξω όσα με πόνεσαν.Αλλαγή,διαρκής,αγωνιώδης αλλαγή.Αλλαγή χωρίς νόημα.Δεν "εντάχθηκα ομαλά στην κοινωνία" αυτά τα πέντε χρόνια, δεν "ανέπτυξα πολύπλευρα την προσωπικότητά μου". Συνθλίφτηκα,μαζί με όλα τα παιδιά της ηλικίας μου,σε ένα βούρκο με αγκάθια,που σε κάθε κίνησή μας,κάθε προσπάθειά μας να ελευθερωθούμε,μας τρυπούσαν όλο και δυνατότερα,μέχρι που μαθαμε να μένουμε ακίνητοι για να τα αποφύγουμε.Πήραμε το σχήμα τους κι έτσι έπαψαν να μπήγονται στη σάρκα μας.Ή έτσι νομίζουμε.
  "[....],.δε θα σου φτάσει ο χρόνος" Η φωνή της καθηγήτριας με επαναφέρει για άλλη μια φορά στο παρόν. Γνέφω καταφατικά,κι εκείνη σκύβει πάλι στα χαρτιά της.
  Το κουδούνι προσθέτει μια πινελιά άγχους στα συναισθήματά μου,καθώς κοιτώ την σχεδόν άγραφη κόλλα μου. Πώς πας έτσι να δώσεις πανελλήνιες,ρε μαλάκα; σκέφτομαι σαρκαστικά.
  Με μια τελευταία κουρασμένη ματιά,διπλώνω το φύλλο,με ένα μείγμα ανακούφισης και τύψεων.Ίσως να μη φάω πολύ πρήξιμο μετά τη διόρθωση.Ίσως πάλι και ναι.
 Η αδιάφορη αντιμετώπισή μου θα έπρεπε να με τρομάζει.Αλλά,όλως παραδόξως,συνεχίζει να με αφήνει,για μια ακόμα φορά,αδιάφορη.
  Στους διαδρόμους,επικρατεί αναβρασμός απο τους μαθητές των μικρότερων τάξεων,που κατεβαίνουν ουρλιάζοντας -για άγνωστους λόγους- στις σκάλες. Πίσω απο το παραπέτασμα της φαινομενικής μου αναισθησίας,μέσα στο χάος των φωνών,ξεκλέβω μια στιγμιαία ματιά στη ζωή μου. Τι ήμουν,τι έγινα,τι είμαι,τι θα γίνω. Που βρίσκομαι,πού θέλω να πάω.


  Όλα έχουν αλλάξει. Και συνεχίζουν να αλλάζουν.
Και,όσο κοινότυπο κι αν ακουστεί,δε μένει αμφιβολία για την αιτία της αλλαγής που συντελείται μέσα μου.
  Μεγαλώνω. Σε λίγους μήνες θα είμαι ενήλικη,θα εγκαταλείψω για πάντα την "παιδική" ηλικία.Και η ηλικία αυτή δεν είναι απλά ένα νούμερο.Λίγους μήνες πριν,ήταν εύκολο να κρυφτώ μέσα στο μυαλό μου,οι σκέψεις μου ήταν το καταφύγιό μου...ένα καταφύγιο χωρίς όρους,που απλά υπήρχε εκεί για να με προφυλάξει απο τη σκληρότητα του κόσμου,όταν η δική μου ανασφάλεια απειλούσε να γκρεμίσει τη δυνατή μου εικόνα. Τώρα η δύναμη μετατρέπεται σε επιθετικότητα,καθώς με σπασμωδικές ενέργειες προσπαθώ να προστατεύσω τον εαυτό μου,ίσως απο μένα την ίδια.Γιατί έχω πειστεί πλέον πως είμαι ο χειρότερος εχθρός μου. Και μάλλον αυτό ισχύει για όλους. Ίσως εμείς οι ίδιοι να είμαστε ο μόνος εχθρός που πρέπει να νικήσουμε.
  Μέσα στη δίνη της αλλαγής,φοβάμαι να παραδεχτώ πόσο πολύ φοβάμαι.Φοβάμαι μήπως κάποια μέρα ξυπνήσω,κι έχω αποτύχει στα όνειρά μου.
 Κανείς δεν ξέρει,γιατι ευτυχώς,κανείς δε βλέπει τι μου συμβαινει.Σε αυτό τα έχω καταφέρει καλά. Καθώς βγαίνουμε στην αυλή,γελάω με το-μάλλον αποτυχημένο-αστείο ενός φίλου μου,και κοιτάζω το συννεφιασμένο ουρανό, ίσως γιατί η εικόνα του προμηνύει καταιγίδα-κάτι που πάντα γεννούσε μέσα μου αυτό το ανεξήγητο αίσθημα ευτυχίας, ίσως για να απομακρύνω το βλέμμα μου απο κάπου αλλού.


   Carpe diem.

  Καλώς ή κακώς,πλέον βρίσκομαι εδώ. Και πρέπει να προχωρήσω.