''...ηρθαν οι στρατιωτες της κυβερνησης και περικυκλωσαν ολη την κοιλαδα με τα οπλα τους και το βραδυ με τις φωτιες τους.Αφου γινοταν αυτο για καιρο,οταν πια ειχαν φερει τους περισσοτερους Τσεροκι,εφεραν αμαξες και μουλαρια και τους ειπαν οτι μπορουσαν να φυγουν για τη γη του ηλιου που δυει.Στους Τσεροκι δεν ειχε απομεινει τιποτα.Μα δεν ηθελαν να φυγουν με τις αμαξες κι ετσι εσωσαν κατι.Δεν μπορουσες να το δεις,να το φορεσεις η να το φας,μα εσωσαν κατι.
Αρνηθηκαν να φυγουν με τις αμαξες.
Εφυγαν περπατωντας."
"Καθως ο Τσεροκι απομακρυνοταν απο τα βουνα,αρχισε να πεθαινει.Η ψυχη του δεν πεθαινε,ουτε γινοταν πιο αδυναμη.Πεθαιναν οι πολυ νεοι,οι που γεροι και οι αρρωστοι...ο Τσεροκι αρνηθηκε να βαλει τους νεκρους του στις αμαξες.Τους μετεφερε ο ιδιος.Το μικρο αγορι κουβαλουσε τη νεκρη αδερφουλα του και κοιμοταν διπλα της τη νυχτα στο χωμα.Τη σηκωνμε στα χερια του το πρωι και συνεχιζε.Ο συζυγος κουλαβουσε τη νεκρη γυναικα του.Ο γιος τη νεκρη μητερα του,το νεκρο πατερα του.Και περπατουσαν.Και δε γυρνουσαν το κεφαλι για να κοιταξουν τους στρατιωτες,ουτε τους ανθρωπους που τους παρακολουθουσαν να περνουν κατα μηκος του Μονοπατιου.Καποιοι απο εκεινους εκλαιγαν.Μα ο Τσεροκι δεν εκλαιγε.Δεν εβλεπες δακρυα στο προσωπο του,γιατι ο Τσεροκι δεν τους αφηνε να δουν την ψυχη του.Οπως δεν αναβαινε και στις αμαξες.
Ετσι,το ονομασαν Μονοπατι των Δακρυων.Οχι γιατι εκλαψε ο Τσεροκι.Γιατι δεν εκλαψε.Το ονομασαν ετσι γιατι ακουγεται ρομαντικο και μιλα για τη θλιψη οσων στεκονταν διπλα στο μονοπατι.Ομως μια πορεια θανατου δεν ειναι ρομαντικη.
Δεν μπορεις να γραψεις ποιηση για το νεκρο,παγωμενο μωρο στα χερια της μητερας του που κοιτα τον μαυρο ουρανο με ματια που δεν κλεινουν,ενω η μανα του περπαταει. "
