The Game

  The Prime Minister was alone. Every now and then, a smile would appear on his face, as he glanced outside. Behind the window’s glass, he could still see the lights of the fireworks, he could hear the music, the people cheering. Yes, it was a great night, a unique, historic moment. He felt a shiver, a pleasant emotion of pride. He had done it. He had done what he had promised. He had contributed to the victory of a nation, to freedom. The historians of the future would…

  A quiet knock on the door pulled him out of the rainbow of triumph he had been lingering in all day. He frowned at the sudden feeling of fear, unable to explain it. There was nothing to be afraid of. His security men were outside. No danger at all. Still, this unpleasant feeling…

  “Come in” he said curtly.

  The door opened. A slender man entered, without waiting for any sign of invitation.

  “Good evening, Prime Minister.” His voice was calm and quiet, like the knock on the door, yet it had the same effect on him. He recognized the man.

  “Mr. Doe.” he said coldly. “Why do I have the pleasure to accept you at my office at this late hour?” he asked, with all the politeness he could muster. “Your visit was not announced, and certainly not arranged.”

  “Yes,” said Mr. Doe, “I understand your surprise. You are right, my visit was not announced… but it was certainly arranged.”

  “When did - ?”

  “Let us make this quick. I am sure you are quite tired after such a… a victorious day.”

  “Indeed. I am looking forward to listen to what could not wait until tomorrow.”

  Silently, the man placed a piece of paper on the table. The Prime Minister read it slowly, fighting the urge to punch the man that stood before him, waiting for his reaction.

  “Are you expecting me to sign this?” he asked, a tone of cold rage in his voice."Are you expecting me to take back what the people of this country earned?"

  Mr. Doe smiled. “You had the chance to play the game, Prime Minister, and you declined. Now, the game plays with you.” His smile grew wider. “You will sign this treaty, or the consequences will be serious, I’m afraid.”

  “Are you threatening me? Have we come to this, then?”

  “Your election meant more than a nice chair. You should have realized that sooner.”

  “If I sign this…” he whispered weakly, “the people,  the Parliament… everyone… will think I’m a traitor.”

  “That is correct”, agreed the man. “And you will be a traitor, from a certain point of view. But, on the other hand, many will greet this outcome; they will believe you had no choice. For them, you will be… well, not a hero, certainly, not a savior… but another mediocre politician, who tried his best, despite his wrong ministrations and lack of political charisma.” He made a gesture. “You see, my dear, everything, absolutely everything –including betrayal- is relative, after all.”

  “That was never part of my ideology.”

  “You should have remained a citizen, then” replied the man. “Maybe riots  would have suited you better. There is no room for ideology in politics.”

  “Once, I used to believe ideology was the root of politics.”

  “A teenager’s view on the subject.”

 “A teenager’s view?” The Prime Minister burst into a bitter laugh now. “You can use the word ‘fool’, I think, Mr. Doe! I am sure that’s what you meant, and, as we are not in the Council Room anymore, you can express yourself freely.”

  “No, I do not believe you are a fool. Had you been a fool, I wouldn’t be here at all tonight.”

  “So you wouldn’t bother threatening a fool?”

  Mr. Doe cleared his throat. “I admit the negotiations would have been easier.” he said seriously.

  The Prime Minister remained silent for a few minutes. He paced up and down. Finally, he looked  the man in the eye.

  “Tell me what stops me from exposing you and your allies right now.” He said. “I will expose your conspiracy, tell the truth to the public…”

  “Your wife is in the car with your children right now.” said Mr. Doe, looking at his mobile. “The car just turned left from High Street to Liberty Square. They are planning to come here to meet you, judging by what your wife just said to her friend Anna on the phone, two minutes ago. I assure you, I really hope they will make it here.”

  The Prime Minister froze. “You can’t harm my family… Then everyone will know who did it and why…”

  “Oh, don’t be dramatic. ‘A drunk man lost control of his vehicle’, that is all. No proof, no damage. And, in any case, would you risk your family’s lives at any cost? Do you choose all that nameless, faceless crowd over your own family?”

  The Prime Minister stared at him. He wanted to speak, but the words wouldn’t come.

  “I thought so.” said Mr. Doe, a satisfied expression on his sallow face. “I will see you in two days, Prime Minister, and I assume we will be on quite different terms by then. Goodnight.”

  He had almost reached the door, when the Prime Minister managed to speak : “Were you like this since the beginning?”

  Mr. Doe raised an eyebrow. “I beg your pardon?”

  “I wonder if you have always been as corrupted as you are now? Or was it something that happened in the process?”

  Mr. Doe smiled, almost politely. “In two days, you will be as corrupted as you think I am.”

  “I’m not a killer!”

 “I’m not a killer, either. I am a messenger. I also happen to know my place. Goodnight, Prime Minister. And ... congratulations.”

  The door closed.

  A firework danced in the night sky and broke into a million pieces.

  The people were still celebrating, unaware of the future, unaware that their struggles, their fights had all been in vain. The crowd, he corrected himself, not the people. The crowd.

   

  
  The sun had already set in the horizon, spreading its crimson light over the snow.    
  Despite the cold, she stood by the open window, letting the wind embrace her, dance on her hair, caress harshly her skin. She did not mind the slightly unpleasant feeling. There were not many things left that could still affect her in some way, that could somehow convince her she was not dead yet, and she cherished those moments with a cruel devotion.

  Eloise hardly ever looked in the mirror anymore, her reflection scared her. Not her face or her body - no, they had remained unscathed, untouched by the storm of the years. 
  No, only her eyes caused the fear.

  A dear, loving voice echoed in her memory, a soft whisper telling her how their silvery shine reminded him of the moon and the waterfalls on the mountains.

  Now she knew, in their grey depths there were no waterfalls anymore, there was no wild, flowing water. Only ice. Cold, harsh ice. Two frozen stones in the mask that now was her face.

  She used to be full of rage, remorse, sorrow. Memories of those days, full of agony and despair, appeared, painful and uninvited, and they were immediately dissolved, pushed forcefully away. Those days had passed.
 And yet she could not lie to herself; she yearned for those bitter emotions. Once, in their darkness she could feel alive. They had saved her from madness once, when everything else was lost. Now she was numb, trapped in this everlasting prison, a prison without bars, a golden cage made of betrayal and broken promises. And an oath. An oath that had been her undoing...

   "My lady, the window!"

  A young maid had rushed into the chambers, her shocked eyes on her mistress.
  Eloise realized her hair was wet, her gown covered with melting snowflakes.

  The servant girl was now running to the window. She was about to allow the girl to close it, when she noticed the familiar figure of a man at the castle gates.

 "Stop." she ordered.

 The girl froze. "But you will be ill tomorrow..." She hesitated, but finally she nodded obediently. "As you wish, my lady. Is there anything else you need?"

  "No. You may leave."

  The maid looked relieved; she was trembling in the cold room. With an awkward bow, she left hastily.

  When the door closed, Eloise turned again to the window. She stared at the man, loathing emerging in her eyes. He was walking slowly, almost lazily across the white fields, his pace steady, confident as always. But she knew him too well to be convinced by this pretense. He was worried, for the first time in those long twenty years she had known him. Normally, his fear should be an unexpected gift for her, a tiny moment of satisfaction-  strangely enough, it wasn't.

  She knew something was about to happen, something she was not prepared for. But when had she been prepared for anything, she thought sarcastically, as her gaze wandered at the castle's now deserted yard. He had left. 
  She had spent all her life fighting, in vain. In the end, he had always been one step ahead. 
 The wind grew stronger. The snowflakes followed its course, forming a battle in the air. She raised her head against it and straightened her back. She would fight again - if not in the battlefield, then she would do it behind those stone walls. She had to find a way. Revenge was all she had, all she needed. Until now. 

  

 

  

στιγμές

Είναι εκείνη η στιγμή,όταν πια φτάνει η ώρα να πραγματοποιηθεί ένα όνειρο,κι εσύ δεν το καταλαβαίνεις,το αναβάλλεις,το ξεχνάς.Αφήνεις τη στιγμή να περάσει,και την παρακολουθείς να απομακρύνεται,θρηνώντας τη ματαιότητα της ζωής σου.Μα εσύ της γυρίζεις την πλάτη,και ζωγραφίζεις μέσα στο μυαλό σου το επόμενο μεγάλο όνειρο,και το φαντάζεσαι με κάθε λεπτομέρεια,βυθίζεσαι στη μαγεία του.Κι έπειτα,όπως γίνεται πάντα,η ζωή σου πάει εκεί που την οδηγούν οι σκέψεις σου.Κι όσο πλησιάζεις το όνειρο,τόσο αρχίζει ξανά να θολώνει,να μικραίνει.Δεν είναι τώρα η κατάλληλη  στιγμή,λες.Και την αφήνεις ξανά να περάσει,γιατί τώρα κοιτάς το μέλλον και αδημονείς να έρθει,γιατί όταν έρθει,ΘΑ πραγματοποιήσεις τα όνειρά σου.Το παρόν είναι απλά ένα ενοχλητικό εμπόδιο.Δε μπορείς να δεις οτι,σαν παγίδα,το παρόν σε περιβάλλει διαρκώς.Δεν υπάρχει μέλλον.Ή τουλάχιστον δεν υπάρχει για μας.
Δε βαρέθηκες;
Πόσα χρόνια νομίζεις πως έχεις στη διάθεσή σου;Πόσες ευκαιρίες;
Για πόσο καιρό θα ανέχονται οι ΣΤΙΓΜΕΣ την περιφρόνησή σου;

Κόσμοι.

Κάθε άνθρωπος ζει μέσα στο δικό του κόσμο.


Κάποιοι-οι περισσότεροι-ζουν μέσα στον κόσμο που τους έφτιαξαν άλλοι.Μερικοί ασυνείδητα,επειδή ποτέ δεν έμαθαν αλλιώς,ποτέ δεν ασχολήθηκαν να δουν παραπέρα.Άλλοι,πάλι,συνειδητά γιατί είναι πιο εύκολο,πιο ασφαλές.


Άλλοι ζουν μέσα στον κόσμο που έχτισαν οι ίδιοι για να δραπετεύσουν απο τον κόσμο που τους έκτισαν.Ή απο τον κόσμο που κανεις δε μπήκε στον κόπο να κτίσει για αυτούς.


Άλλοι δεν ξέρουν που ζουν.Νομίζουν πως ξεχωρίζουν,πως έχουν δημιουργήσει το δικό τους κόσμο,και είναι ανίκανοι να δουν πως βαδίζουν ρυθμικά,δίπλα σε όσους περιφρονούν.

Είναι κι αυτοί που αιωρούνται.Δεν είναι ποτέ "εδώ",και δεν είναι ποτέ "εκεί".Ζουν στους ρυθμούς του ήδη οικοδομημένου κόσμου,και σε κάθε ευκαιρία,βουτάνε στο υποσυνείδητο,χάνονται στο λαβύρινθο του εαυτού τους,μένοντας γαντζωμένοι απο την "πραγματικότητά" τους,γιατί φοβούνται πως μετά δε θα υπάρχει επιστροφή.Και όντως,καμιά φορά δεν υπάρχει.


Και τέλος,όλοι ζουν σε μια ψευδαίσθηση,όλοι ονειρεύονται, δημιουργούν και καταστρέφουν μέσα σε μια χαώδη απάτη.


Γι'αυτό πληγώνουμε τους άλλους.
Γιατί για λίγο,σε μια στιγμή αδυναμίας,πέφτει η μάσκα του κόσμου που με τόσο κόπο χτίσαμε.Ή μας έχτισαν.

Μετάβαση

 "Σε περίπτωση χρήσης τρόπου μετάβασης,ενδείκνυται η ενσωμάτωση της προεξαγγελίας στην προηγούμενη ενότητα,της ανακεφαλαίωσης στην επόμενη και..."
  Τα μάτια μου,μισόκλειστα απο ένα συνδυασμό νύστας και ανίας,σέρνονται νωχελικά στις υπογραμμισμένες λέξεις της φωτοτυπίας. Συνειδητοποιώ ότι έχω διαβάσει την ίδια πρόταση τρεις φορές,χωρίς να συγκρατήσω το νόημά της.Θεωρία της Έκθεσης-Το πρόβλημα της μεταβασης. Αν το ρολόι μου δεν είναι,για ακόμα μια φορά,χαλασμένο,έχουν περάσει μόνο 5 λεπτά απο την τελευταία φορά που το κοίταξα.
   Μετάβαση. 
  Μάλιστα.
  Σηκώνω το βλέμμα και κάνω πως κοιτάζω την καθηγήτρια,ενώ οι σκέψεις μου βρίσκονται μακριά,πολύ πιο μακριά απο την παγωμένη αίθουσα του λυκείου,σε μια μετάβαση που δεν αφορά τη σύνδεση των παραγράφων.Κάτι αλλάζει μέσα μου,γύρω μου,κάτι που δε θα είναι ποτέ ξανά το ίδιο.Κι όσο κι αν εκλιπαρώ για αλλαγές,κατα βάθος τις φοβάμαι.Βαθιά μέσα μου,μια φωνή ωθεί τα μάτια μου να εκτιμήσουν όσα με πλαισιώνουν αυτή τη στιγμή. Ανθρώπους, κυρίως. Ανθρώπους που έχω δίπλα μου,ανθρώπους που με στηρίζουν,που με κάνουν να περνάω καλά, που αποτελούν ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου.Βγαίνω απο το λήθαργο και το βλέμμα μου πλανιέται αφηρημένα στους συμμαθητές μου.Άτομα που γνωρίζω σχεδόν έξι χρόνια,πολλοί απο αυτούς πλέον φίλοι μου.Στη σκέψη αυτή νιώθω μια στιγμιαία ζεστασιά,μα δεν κρατάει πολύ. Η παγωμένη,ξένη αίσθηση επιστρέφει,για να μου υπενθυμίσει πως τίποτα δεν είναι όπως το ήξερα. Ή μάλλον, εγώ δεν είμαι όπως με ήξερα.
  "Και,τέλος,στην παραγωγή λόγου πρέπει να αναλύσετε σε ένα άρθρο πώς βοηθά το σχολείο τους τελειόφοιτους να ενταχθούν στην κοινωνία". Η φωνή της φιλολόγου μόλις που φτάνει στα αυτιά μου,αλλά το θέμα που γράφει στον πίνακα μου φαίνεται τόσο τραγικά ηλίθιο,που άθελά μου του δίνω σημασία.Ανταλλάσσω ένα ειρωνικό βλέμμα συνεννόησης με τη διπλανή μου και κοιτάμε ξανά τον πίνακα για να μη μας πιάσει νευρικό γέλιο.
  Δυο παιδιά στο διπλανό θρανίο χαχανίζουν για άσχετο λόγο.Οι μπροστινοί έχουν ήδη ξεκινήσει να γράφουν.Μένουν ακόμα 25 λεπτά.Προσπαθώ με τη σειρά μου να επικεντρωθώ στο θέμα.Τι προσφέρει το σχολείο στους τελειόφοιτους,αλήθεια;Τώρα που η σχολική ζωή μου πλησιάζει στο τέλος της,ίσως θα έπρεπε όντως να κάνω έναν απολογισμό,όχι για το μάθημα της έκθεσης,αλλά για μένα. Μια θολή εικόνα ενός δωδεκάχρονου κοριτσιού έρχεται στο μυαλό μου,και αδυνατώ να πιστέψω πως αυτό το δωδεκάχρονο κορίτσι υπήρξε στ'αλήθεια,πως στ'αλήθεια περπάτησα στις ίδιες αίθουσες διδασκαλίας,στους ίδιους διαδρόμους,στα ίδια γραφεία,ως δωδεκάχρονη.Στα μάτια του 17χρονου εαυτού μου,ξαφνικά το χάσμα μοιάζει τεράστιο.
  Η καθηγήτρια βήχει διακριτικά.Τα βλέμματα μας συναντιούνται και μου δείχνει την κόλλα με μια υποψία χαμόγελου.Τσεκάρω πάλι την ώρα στον καρπό μου.Ναι,οκ.Μάλλον πρέπει να αρχίσω σιγά-σιγά να γράφω.
  Πώς βοηθά το σχολείο τους τελειόφοιτους να ενταχθούν στην κοινωνία,λοιπόν;
  1.Παροχή γνώσεων. Το πρώτο κλισέ,έτοιμο και σερβιρισμένο στο πιάτο.Το γράφει και στον πίνακα,υπο την επικεφαλίδα "ανάπτυξη επιχειρημάτων".
  Πέντε χρόνια υποχρεωτικής αποστήθισης για κάποιους-εγώ ποτέ δεν μπήκα στον κόπο να διαβάσω οποιοδήποτε σχολικό μάθημα,μέχρι την πρώτη μου γνωριμία με την ιστορία κατεύθυνσης- και γελοίων,άχρηστων γνώσεων.
  2.Κοινωνικοποίηση. Αυτό συνήθως πάει πακέτο με την "πολύπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητας" και την "ομαλή ένταξη στην κοινωνία".Καθώς το χέρι μου γλιστρά στο χαρτί,γράφοντας μαλακίες που κατα βάση με αηδιάζουν,ανατρέχω ξανά σε αυτά τα πέντε-και-κάτι χρόνια,και σε όσα μεσολάβησαν μέχρι σήμερα.Πόνος,ανασφάλεια,κι ανάμεσά τους αρκετές όμορφες στιγμές με οδήγησαν εδώ,σε αυτό που είμαι σήμερα.Ασυναίσθητα,σταματάω να γράφω και βυθίζομαι σε αναμνήσεις.Η πρώτη μέρα στην α' γυμνασίου μοιάζει τόσο κοντινή,σαν να ήταν χθες.Και ίσως να εύχομαι να ήταν χθες,για να έχω την ευκαιρία να αλλάξω όσα με πόνεσαν.Αλλαγή,διαρκής,αγωνιώδης αλλαγή.Αλλαγή χωρίς νόημα.Δεν "εντάχθηκα ομαλά στην κοινωνία" αυτά τα πέντε χρόνια, δεν "ανέπτυξα πολύπλευρα την προσωπικότητά μου". Συνθλίφτηκα,μαζί με όλα τα παιδιά της ηλικίας μου,σε ένα βούρκο με αγκάθια,που σε κάθε κίνησή μας,κάθε προσπάθειά μας να ελευθερωθούμε,μας τρυπούσαν όλο και δυνατότερα,μέχρι που μαθαμε να μένουμε ακίνητοι για να τα αποφύγουμε.Πήραμε το σχήμα τους κι έτσι έπαψαν να μπήγονται στη σάρκα μας.Ή έτσι νομίζουμε.
  "[....],.δε θα σου φτάσει ο χρόνος" Η φωνή της καθηγήτριας με επαναφέρει για άλλη μια φορά στο παρόν. Γνέφω καταφατικά,κι εκείνη σκύβει πάλι στα χαρτιά της.
  Το κουδούνι προσθέτει μια πινελιά άγχους στα συναισθήματά μου,καθώς κοιτώ την σχεδόν άγραφη κόλλα μου. Πώς πας έτσι να δώσεις πανελλήνιες,ρε μαλάκα; σκέφτομαι σαρκαστικά.
  Με μια τελευταία κουρασμένη ματιά,διπλώνω το φύλλο,με ένα μείγμα ανακούφισης και τύψεων.Ίσως να μη φάω πολύ πρήξιμο μετά τη διόρθωση.Ίσως πάλι και ναι.
 Η αδιάφορη αντιμετώπισή μου θα έπρεπε να με τρομάζει.Αλλά,όλως παραδόξως,συνεχίζει να με αφήνει,για μια ακόμα φορά,αδιάφορη.
  Στους διαδρόμους,επικρατεί αναβρασμός απο τους μαθητές των μικρότερων τάξεων,που κατεβαίνουν ουρλιάζοντας -για άγνωστους λόγους- στις σκάλες. Πίσω απο το παραπέτασμα της φαινομενικής μου αναισθησίας,μέσα στο χάος των φωνών,ξεκλέβω μια στιγμιαία ματιά στη ζωή μου. Τι ήμουν,τι έγινα,τι είμαι,τι θα γίνω. Που βρίσκομαι,πού θέλω να πάω.


  Όλα έχουν αλλάξει. Και συνεχίζουν να αλλάζουν.
Και,όσο κοινότυπο κι αν ακουστεί,δε μένει αμφιβολία για την αιτία της αλλαγής που συντελείται μέσα μου.
  Μεγαλώνω. Σε λίγους μήνες θα είμαι ενήλικη,θα εγκαταλείψω για πάντα την "παιδική" ηλικία.Και η ηλικία αυτή δεν είναι απλά ένα νούμερο.Λίγους μήνες πριν,ήταν εύκολο να κρυφτώ μέσα στο μυαλό μου,οι σκέψεις μου ήταν το καταφύγιό μου...ένα καταφύγιο χωρίς όρους,που απλά υπήρχε εκεί για να με προφυλάξει απο τη σκληρότητα του κόσμου,όταν η δική μου ανασφάλεια απειλούσε να γκρεμίσει τη δυνατή μου εικόνα. Τώρα η δύναμη μετατρέπεται σε επιθετικότητα,καθώς με σπασμωδικές ενέργειες προσπαθώ να προστατεύσω τον εαυτό μου,ίσως απο μένα την ίδια.Γιατί έχω πειστεί πλέον πως είμαι ο χειρότερος εχθρός μου. Και μάλλον αυτό ισχύει για όλους. Ίσως εμείς οι ίδιοι να είμαστε ο μόνος εχθρός που πρέπει να νικήσουμε.
  Μέσα στη δίνη της αλλαγής,φοβάμαι να παραδεχτώ πόσο πολύ φοβάμαι.Φοβάμαι μήπως κάποια μέρα ξυπνήσω,κι έχω αποτύχει στα όνειρά μου.
 Κανείς δεν ξέρει,γιατι ευτυχώς,κανείς δε βλέπει τι μου συμβαινει.Σε αυτό τα έχω καταφέρει καλά. Καθώς βγαίνουμε στην αυλή,γελάω με το-μάλλον αποτυχημένο-αστείο ενός φίλου μου,και κοιτάζω το συννεφιασμένο ουρανό, ίσως γιατί η εικόνα του προμηνύει καταιγίδα-κάτι που πάντα γεννούσε μέσα μου αυτό το ανεξήγητο αίσθημα ευτυχίας, ίσως για να απομακρύνω το βλέμμα μου απο κάπου αλλού.


   Carpe diem.

  Καλώς ή κακώς,πλέον βρίσκομαι εδώ. Και πρέπει να προχωρήσω.

.

Αυταπάτη.Εικόνα.Ψέμματα.
Με κάποιο τρόπο αυτές οι τρείς λέξεις συνδέονται.

Μιλάς και γελάς και ονειρεύεσαι,μόνο και μόνο για να ανακαλύψεις οτι αυτό που θες είναι το μόνο που σου λείπει,το μόνο που δε μπορείς να αποκτήσεις,γιατί απλά δεν γίνεται,είναι έξω απο τα όρια,τα όρια που έθεσαν άλλοι,τα όρια που έθεσες εσύ για να ταιριάξεις μαζί τους,τα όρια που έθεσε η μοίρα,γιατί έτσι πρέπει.



Και ζεις για χρόνια με ένα ψεύτικο όνειρο,ένα όνειρο που δε σ'αφήνει να ονειρευτείς.
Γιατί;
Τι βγήκε απο όλο αυτό;Τώρα,τώρα που στέκεσαι στην άκρη της σήραγγας ίσως ξέρεις...εκτός κι αν το ταξίδι δε σε ωφέλησε.Ναι,ίσως.Ίσως έκανες τη διαδρομή με κλειστά τα μάτια,παρασυρμένη στη δίνη του ονείρου,και δεν κατάφερες να δεις όσα έπρεπε,ίσως δεν κατάφερες να νιώσεις όσα δεν μπόρεσες να γίνεις.Έχω άδικο;

Φαντάζομαι πως όχι,αλλά δε θα το παραδεχτείς.Γιατί πονάει.Πονάει η ματαιότητα.Πονάνε τα τσακισμένα,ματωμένα όνειρα που περιβάλλεις με εκείνο το μεταξένιο ρομαντικό πέπλο.Τα θεωρείς πολύτιμα.Και δε βλέπεις.Δεν έχεις τη δύναμη να δεις την αλήθεια,γιατί ξέρεις πως η θέα της θα σε σκοτώσει.Και αφήνεις τα δάκρυά σου να κυλήσουν,μέσα στην προστασία της νύχτας,γιατί τη μέρα δεν μπορείς,αν και θα'θελες.Δεν ξέρεις την αιτία,αλλά οι αφορμές σου αρκούν.Τα δάκρυα παίρνουν τον πόνο,και ξυπνάς πιστεύοντας πως νίκησες άλλο ένα εμπόδιο.

Μα εσύ φοβάσαι...!Πώς αντέχεις την αέναη εναλλαγή των καιρών;Ένα βήμα μπροστά,κι ύστερα η ανάγκη να πας πίσω.Κι έπειτα τρέμεις και σφαδάζεις,και ρωτάς γιατί απέτυχες για άλλη μια φορά.

Η μια και μοναδική αλήθεια,αυτή που έψαχνες και ψάχνεις και θα ψάχνεις,γλιστράει μέσα απο τα χέρια σου.Πασχίζεις να την κρατήσεις με τις άκρες των δαχτύλων σου,κι όμως ξεφεύγει...γιατί είσαι πια κάτι αδύναμο,άυλο.Πώς να αντέξεις το βάρος της;
Κι όμως κάποτε ίσως ήξερες,σωστά;

Δε θα σου το πω εγώ.Εγώ θα φύγω μαζί με τη νύχτα.
Και θα μείνεις ξανά μόνη,όπως πρέπει.

Ο Ελευθερος Λαος.

''...ηρθαν οι στρατιωτες της κυβερνησης και περικυκλωσαν ολη την κοιλαδα με τα οπλα τους και το βραδυ με τις φωτιες τους.Αφου γινοταν αυτο για καιρο,οταν πια ειχαν φερει τους περισσοτερους Τσεροκι,εφεραν αμαξες και μουλαρια και τους ειπαν οτι μπορουσαν να φυγουν για τη γη του ηλιου που δυει.Στους Τσεροκι δεν ειχε απομεινει τιποτα.Μα δεν ηθελαν να φυγουν με τις αμαξες κι ετσι εσωσαν κατι.Δεν μπορουσες να το δεις,να το φορεσεις η να το φας,μα εσωσαν κατι.

Αρνηθηκαν να φυγουν με τις αμαξες.

Εφυγαν περπατωντας."

"Καθως ο Τσεροκι απομακρυνοταν απο τα βουνα,αρχισε να πεθαινει.Η ψυχη του δεν πεθαινε,ουτε γινοταν πιο αδυναμη.Πεθαιναν οι πολυ νεοι,οι που γεροι και οι αρρωστοι...ο Τσεροκι αρνηθηκε να βαλει τους νεκρους του στις αμαξες.Τους μετεφερε ο ιδιος.
Το μικρο αγορι κουβαλουσε τη νεκρη αδερφουλα του και κοιμοταν διπλα της τη νυχτα στο χωμα.Τη σηκωνμε στα χερια του το πρωι και συνεχιζε.Ο συζυγος κουλαβουσε τη νεκρη γυναικα του.Ο γιος τη νεκρη μητερα του,το νεκρο πατερα του.Και περπατουσαν.Και δε γυρνουσαν το κεφαλι για να κοιταξουν τους στρατιωτες,ουτε τους ανθρωπους που τους παρακολουθουσαν να περνουν κατα μηκος του Μονοπατιου.Καποιοι απο εκεινους εκλαιγαν.Μα ο Τσεροκι δεν εκλαιγε.Δεν εβλεπες δακρυα στο προσωπο του,γιατι ο Τσεροκι δεν τους αφηνε να δουν την ψυχη του.Οπως δεν αναβαινε και στις αμαξες.
Ετσι,το ονομασαν Μονοπατι των Δακρυων.Οχι γιατι εκλαψε ο Τσεροκι.Γιατι δεν εκλαψε.Το ονομασαν ετσι γιατι ακουγεται ρομαντικο και μιλα για τη θλιψη οσων στεκονταν διπλα στο μονοπατι.Ομως μια πορεια θανατου δεν ειναι ρομαντικη.
Δεν μπορεις να γραψεις ποιηση για το νεκρο,παγωμενο μωρο στα χερια της μητερας του που κοιτα τον μαυρο ουρανο με ματια που δεν κλεινουν,ενω η μανα του περπαταει. "