Πληροφορίες

Η φωτογραφία μου
"Of course it is happening inside your head,but why on earth should that mean that it is not real?"

Τετάρτη 8 Ιουνίου 2011

.



Αυταπάτη.Εικόνα.Ψέμματα.
Με κάποιο τρόπο αυτές οι τρείς λέξεις συνδέονται.

Μιλάς και γελάς και ονειρεύεσαι,μόνο και μόνο για να ανακαλύψεις οτι αυτό που θες είναι το μόνο που σου λείπει,το μόνο που δε μπορείς να αποκτήσεις,γιατί απλά δεν γίνεται,είναι έξω απο τα όρια,τα όρια που έθεσαν άλλοι,τα όρια που έθεσες εσύ για να ταιριάξεις μαζί τους,
τα όρια που έθεσε η μοίρα,γιατί έτσι πρέπει.



Και ζεις για χρόνια με ένα ψεύτικο όνειρο,ένα όνειρο που δε σ'αφήνει να ονειρευτείς.
Γιατί;
Τι βγήκε απο όλο αυτό;Τώρα,τώρα που στέκεσαι στην άκρη της σήραγγας ίσως ξέρεις...εκτός κι αν το ταξίδι δε σε ωφέλησε.Ναι,ίσως.Ίσως έκανες τη διαδρομή με κλειστά τα μάτια,παρασυρμένη στη δίνη του ονείρου,και δεν κατάφερες να δεις όσα έπρεπε,ίσως δεν κατάφερες να νιώσεις όσα δεν μπόρεσες να γίνεις.Έχω άδικο;

Φαντάζομαι πως όχι,αλλά δε θα το παραδεχτείς.Γιατί πονάει.Πονάει η ματαιότητα.Πονάνε τα τσακισμένα,ματωμένα όνειρα που περιβάλλεις με εκείνο το μεταξένιο ρομαντικό πέπλο.Τα θεωρείς πολύτιμα.Και δε βλέπεις.Δεν έχεις τη δύναμη να δεις την αλήθεια,γιατί ξέρεις πως η θέα της θα σε σκοτώσει.Και αφήνεις τα δάκρυά σου να κυλήσουν,μέσα στην προστασία της νύχτας,γιατί τη μέρα δεν μπορείς,αν και θα'θελες.Δεν ξέρεις την αιτία,αλλά οι αφορμές σου αρκούν.Τα δάκρυα παίρνουν τον πόνο,και ξυπνάς πιστεύοντας πως νίκησες άλλο ένα εμπόδιο.

Μα εσύ φοβάσαι...!Πώς αντέχεις την αέναη εναλλαγή των καιρών;Ένα βήμα μπροστά,κι ύστερα η ανάγκη να πας πίσω.Κι έπειτα τρέμεις και σφαδάζεις,και ρωτάς γιατί απέτυχες για άλλη μια φορά.

Η μια και μοναδική αλήθεια,αυτή που έψαχνες και ψάχνεις και θα ψάχνεις,γλιστράει μέσα απο τα χέρια σου.Πασχίζεις να την κρατήσεις με τις άκρες των δαχτύλων σου,κι όμως ξεφεύγει...γιατί είσαι πια κάτι αδύναμο,άυλο.Πώς να αντέξεις το βάρος της;
Κι όμως κάποτε ίσως ήξερες,σωστά;

Δε θα σου το πω εγώ.Εγώ θα φύγω μαζί με τη νύχτα.
Και θα μείνεις ξανά μόνη,όπως πρέπει.