στιγμές

Είναι εκείνη η στιγμή,όταν πια φτάνει η ώρα να πραγματοποιηθεί ένα όνειρο,κι εσύ δεν το καταλαβαίνεις,το αναβάλλεις,το ξεχνάς.Αφήνεις τη στιγμή να περάσει,και την παρακολουθείς να απομακρύνεται,θρηνώντας τη ματαιότητα της ζωής σου.Μα εσύ της γυρίζεις την πλάτη,και ζωγραφίζεις μέσα στο μυαλό σου το επόμενο μεγάλο όνειρο,και το φαντάζεσαι με κάθε λεπτομέρεια,βυθίζεσαι στη μαγεία του.Κι έπειτα,όπως γίνεται πάντα,η ζωή σου πάει εκεί που την οδηγούν οι σκέψεις σου.Κι όσο πλησιάζεις το όνειρο,τόσο αρχίζει ξανά να θολώνει,να μικραίνει.Δεν είναι τώρα η κατάλληλη  στιγμή,λες.Και την αφήνεις ξανά να περάσει,γιατί τώρα κοιτάς το μέλλον και αδημονείς να έρθει,γιατί όταν έρθει,ΘΑ πραγματοποιήσεις τα όνειρά σου.Το παρόν είναι απλά ένα ενοχλητικό εμπόδιο.Δε μπορείς να δεις οτι,σαν παγίδα,το παρόν σε περιβάλλει διαρκώς.Δεν υπάρχει μέλλον.Ή τουλάχιστον δεν υπάρχει για μας.
Δε βαρέθηκες;
Πόσα χρόνια νομίζεις πως έχεις στη διάθεσή σου;Πόσες ευκαιρίες;
Για πόσο καιρό θα ανέχονται οι ΣΤΙΓΜΕΣ την περιφρόνησή σου;

Κόσμοι.

Κάθε άνθρωπος ζει μέσα στο δικό του κόσμο.


Κάποιοι-οι περισσότεροι-ζουν μέσα στον κόσμο που τους έφτιαξαν άλλοι.Μερικοί ασυνείδητα,επειδή ποτέ δεν έμαθαν αλλιώς,ποτέ δεν ασχολήθηκαν να δουν παραπέρα.Άλλοι,πάλι,συνειδητά γιατί είναι πιο εύκολο,πιο ασφαλές.


Άλλοι ζουν μέσα στον κόσμο που έχτισαν οι ίδιοι για να δραπετεύσουν απο τον κόσμο που τους έκτισαν.Ή απο τον κόσμο που κανεις δε μπήκε στον κόπο να κτίσει για αυτούς.


Άλλοι δεν ξέρουν που ζουν.Νομίζουν πως ξεχωρίζουν,πως έχουν δημιουργήσει το δικό τους κόσμο,και είναι ανίκανοι να δουν πως βαδίζουν ρυθμικά,δίπλα σε όσους περιφρονούν.

Είναι κι αυτοί που αιωρούνται.Δεν είναι ποτέ "εδώ",και δεν είναι ποτέ "εκεί".Ζουν στους ρυθμούς του ήδη οικοδομημένου κόσμου,και σε κάθε ευκαιρία,βουτάνε στο υποσυνείδητο,χάνονται στο λαβύρινθο του εαυτού τους,μένοντας γαντζωμένοι απο την "πραγματικότητά" τους,γιατί φοβούνται πως μετά δε θα υπάρχει επιστροφή.Και όντως,καμιά φορά δεν υπάρχει.


Και τέλος,όλοι ζουν σε μια ψευδαίσθηση,όλοι ονειρεύονται, δημιουργούν και καταστρέφουν μέσα σε μια χαώδη απάτη.


Γι'αυτό πληγώνουμε τους άλλους.
Γιατί για λίγο,σε μια στιγμή αδυναμίας,πέφτει η μάσκα του κόσμου που με τόσο κόπο χτίσαμε.Ή μας έχτισαν.

Μετάβαση

 "Σε περίπτωση χρήσης τρόπου μετάβασης,ενδείκνυται η ενσωμάτωση της προεξαγγελίας στην προηγούμενη ενότητα,της ανακεφαλαίωσης στην επόμενη και..."
  Τα μάτια μου,μισόκλειστα απο ένα συνδυασμό νύστας και ανίας,σέρνονται νωχελικά στις υπογραμμισμένες λέξεις της φωτοτυπίας. Συνειδητοποιώ ότι έχω διαβάσει την ίδια πρόταση τρεις φορές,χωρίς να συγκρατήσω το νόημά της.Θεωρία της Έκθεσης-Το πρόβλημα της μεταβασης. Αν το ρολόι μου δεν είναι,για ακόμα μια φορά,χαλασμένο,έχουν περάσει μόνο 5 λεπτά απο την τελευταία φορά που το κοίταξα.
   Μετάβαση. 
  Μάλιστα.
  Σηκώνω το βλέμμα και κάνω πως κοιτάζω την καθηγήτρια,ενώ οι σκέψεις μου βρίσκονται μακριά,πολύ πιο μακριά απο την παγωμένη αίθουσα του λυκείου,σε μια μετάβαση που δεν αφορά τη σύνδεση των παραγράφων.Κάτι αλλάζει μέσα μου,γύρω μου,κάτι που δε θα είναι ποτέ ξανά το ίδιο.Κι όσο κι αν εκλιπαρώ για αλλαγές,κατα βάθος τις φοβάμαι.Βαθιά μέσα μου,μια φωνή ωθεί τα μάτια μου να εκτιμήσουν όσα με πλαισιώνουν αυτή τη στιγμή. Ανθρώπους, κυρίως. Ανθρώπους που έχω δίπλα μου,ανθρώπους που με στηρίζουν,που με κάνουν να περνάω καλά, που αποτελούν ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου.Βγαίνω απο το λήθαργο και το βλέμμα μου πλανιέται αφηρημένα στους συμμαθητές μου.Άτομα που γνωρίζω σχεδόν έξι χρόνια,πολλοί απο αυτούς πλέον φίλοι μου.Στη σκέψη αυτή νιώθω μια στιγμιαία ζεστασιά,μα δεν κρατάει πολύ. Η παγωμένη,ξένη αίσθηση επιστρέφει,για να μου υπενθυμίσει πως τίποτα δεν είναι όπως το ήξερα. Ή μάλλον, εγώ δεν είμαι όπως με ήξερα.
  "Και,τέλος,στην παραγωγή λόγου πρέπει να αναλύσετε σε ένα άρθρο πώς βοηθά το σχολείο τους τελειόφοιτους να ενταχθούν στην κοινωνία". Η φωνή της φιλολόγου μόλις που φτάνει στα αυτιά μου,αλλά το θέμα που γράφει στον πίνακα μου φαίνεται τόσο τραγικά ηλίθιο,που άθελά μου του δίνω σημασία.Ανταλλάσσω ένα ειρωνικό βλέμμα συνεννόησης με τη διπλανή μου και κοιτάμε ξανά τον πίνακα για να μη μας πιάσει νευρικό γέλιο.
  Δυο παιδιά στο διπλανό θρανίο χαχανίζουν για άσχετο λόγο.Οι μπροστινοί έχουν ήδη ξεκινήσει να γράφουν.Μένουν ακόμα 25 λεπτά.Προσπαθώ με τη σειρά μου να επικεντρωθώ στο θέμα.Τι προσφέρει το σχολείο στους τελειόφοιτους,αλήθεια;Τώρα που η σχολική ζωή μου πλησιάζει στο τέλος της,ίσως θα έπρεπε όντως να κάνω έναν απολογισμό,όχι για το μάθημα της έκθεσης,αλλά για μένα. Μια θολή εικόνα ενός δωδεκάχρονου κοριτσιού έρχεται στο μυαλό μου,και αδυνατώ να πιστέψω πως αυτό το δωδεκάχρονο κορίτσι υπήρξε στ'αλήθεια,πως στ'αλήθεια περπάτησα στις ίδιες αίθουσες διδασκαλίας,στους ίδιους διαδρόμους,στα ίδια γραφεία,ως δωδεκάχρονη.Στα μάτια του 17χρονου εαυτού μου,ξαφνικά το χάσμα μοιάζει τεράστιο.
  Η καθηγήτρια βήχει διακριτικά.Τα βλέμματα μας συναντιούνται και μου δείχνει την κόλλα με μια υποψία χαμόγελου.Τσεκάρω πάλι την ώρα στον καρπό μου.Ναι,οκ.Μάλλον πρέπει να αρχίσω σιγά-σιγά να γράφω.
  Πώς βοηθά το σχολείο τους τελειόφοιτους να ενταχθούν στην κοινωνία,λοιπόν;
  1.Παροχή γνώσεων. Το πρώτο κλισέ,έτοιμο και σερβιρισμένο στο πιάτο.Το γράφει και στον πίνακα,υπο την επικεφαλίδα "ανάπτυξη επιχειρημάτων".
  Πέντε χρόνια υποχρεωτικής αποστήθισης για κάποιους-εγώ ποτέ δεν μπήκα στον κόπο να διαβάσω οποιοδήποτε σχολικό μάθημα,μέχρι την πρώτη μου γνωριμία με την ιστορία κατεύθυνσης- και γελοίων,άχρηστων γνώσεων.
  2.Κοινωνικοποίηση. Αυτό συνήθως πάει πακέτο με την "πολύπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητας" και την "ομαλή ένταξη στην κοινωνία".Καθώς το χέρι μου γλιστρά στο χαρτί,γράφοντας μαλακίες που κατα βάση με αηδιάζουν,ανατρέχω ξανά σε αυτά τα πέντε-και-κάτι χρόνια,και σε όσα μεσολάβησαν μέχρι σήμερα.Πόνος,ανασφάλεια,κι ανάμεσά τους αρκετές όμορφες στιγμές με οδήγησαν εδώ,σε αυτό που είμαι σήμερα.Ασυναίσθητα,σταματάω να γράφω και βυθίζομαι σε αναμνήσεις.Η πρώτη μέρα στην α' γυμνασίου μοιάζει τόσο κοντινή,σαν να ήταν χθες.Και ίσως να εύχομαι να ήταν χθες,για να έχω την ευκαιρία να αλλάξω όσα με πόνεσαν.Αλλαγή,διαρκής,αγωνιώδης αλλαγή.Αλλαγή χωρίς νόημα.Δεν "εντάχθηκα ομαλά στην κοινωνία" αυτά τα πέντε χρόνια, δεν "ανέπτυξα πολύπλευρα την προσωπικότητά μου". Συνθλίφτηκα,μαζί με όλα τα παιδιά της ηλικίας μου,σε ένα βούρκο με αγκάθια,που σε κάθε κίνησή μας,κάθε προσπάθειά μας να ελευθερωθούμε,μας τρυπούσαν όλο και δυνατότερα,μέχρι που μαθαμε να μένουμε ακίνητοι για να τα αποφύγουμε.Πήραμε το σχήμα τους κι έτσι έπαψαν να μπήγονται στη σάρκα μας.Ή έτσι νομίζουμε.
  "[....],.δε θα σου φτάσει ο χρόνος" Η φωνή της καθηγήτριας με επαναφέρει για άλλη μια φορά στο παρόν. Γνέφω καταφατικά,κι εκείνη σκύβει πάλι στα χαρτιά της.
  Το κουδούνι προσθέτει μια πινελιά άγχους στα συναισθήματά μου,καθώς κοιτώ την σχεδόν άγραφη κόλλα μου. Πώς πας έτσι να δώσεις πανελλήνιες,ρε μαλάκα; σκέφτομαι σαρκαστικά.
  Με μια τελευταία κουρασμένη ματιά,διπλώνω το φύλλο,με ένα μείγμα ανακούφισης και τύψεων.Ίσως να μη φάω πολύ πρήξιμο μετά τη διόρθωση.Ίσως πάλι και ναι.
 Η αδιάφορη αντιμετώπισή μου θα έπρεπε να με τρομάζει.Αλλά,όλως παραδόξως,συνεχίζει να με αφήνει,για μια ακόμα φορά,αδιάφορη.
  Στους διαδρόμους,επικρατεί αναβρασμός απο τους μαθητές των μικρότερων τάξεων,που κατεβαίνουν ουρλιάζοντας -για άγνωστους λόγους- στις σκάλες. Πίσω απο το παραπέτασμα της φαινομενικής μου αναισθησίας,μέσα στο χάος των φωνών,ξεκλέβω μια στιγμιαία ματιά στη ζωή μου. Τι ήμουν,τι έγινα,τι είμαι,τι θα γίνω. Που βρίσκομαι,πού θέλω να πάω.


  Όλα έχουν αλλάξει. Και συνεχίζουν να αλλάζουν.
Και,όσο κοινότυπο κι αν ακουστεί,δε μένει αμφιβολία για την αιτία της αλλαγής που συντελείται μέσα μου.
  Μεγαλώνω. Σε λίγους μήνες θα είμαι ενήλικη,θα εγκαταλείψω για πάντα την "παιδική" ηλικία.Και η ηλικία αυτή δεν είναι απλά ένα νούμερο.Λίγους μήνες πριν,ήταν εύκολο να κρυφτώ μέσα στο μυαλό μου,οι σκέψεις μου ήταν το καταφύγιό μου...ένα καταφύγιο χωρίς όρους,που απλά υπήρχε εκεί για να με προφυλάξει απο τη σκληρότητα του κόσμου,όταν η δική μου ανασφάλεια απειλούσε να γκρεμίσει τη δυνατή μου εικόνα. Τώρα η δύναμη μετατρέπεται σε επιθετικότητα,καθώς με σπασμωδικές ενέργειες προσπαθώ να προστατεύσω τον εαυτό μου,ίσως απο μένα την ίδια.Γιατί έχω πειστεί πλέον πως είμαι ο χειρότερος εχθρός μου. Και μάλλον αυτό ισχύει για όλους. Ίσως εμείς οι ίδιοι να είμαστε ο μόνος εχθρός που πρέπει να νικήσουμε.
  Μέσα στη δίνη της αλλαγής,φοβάμαι να παραδεχτώ πόσο πολύ φοβάμαι.Φοβάμαι μήπως κάποια μέρα ξυπνήσω,κι έχω αποτύχει στα όνειρά μου.
 Κανείς δεν ξέρει,γιατι ευτυχώς,κανείς δε βλέπει τι μου συμβαινει.Σε αυτό τα έχω καταφέρει καλά. Καθώς βγαίνουμε στην αυλή,γελάω με το-μάλλον αποτυχημένο-αστείο ενός φίλου μου,και κοιτάζω το συννεφιασμένο ουρανό, ίσως γιατί η εικόνα του προμηνύει καταιγίδα-κάτι που πάντα γεννούσε μέσα μου αυτό το ανεξήγητο αίσθημα ευτυχίας, ίσως για να απομακρύνω το βλέμμα μου απο κάπου αλλού.


   Carpe diem.

  Καλώς ή κακώς,πλέον βρίσκομαι εδώ. Και πρέπει να προχωρήσω.

.

Αυταπάτη.Εικόνα.Ψέμματα.
Με κάποιο τρόπο αυτές οι τρείς λέξεις συνδέονται.

Μιλάς και γελάς και ονειρεύεσαι,μόνο και μόνο για να ανακαλύψεις οτι αυτό που θες είναι το μόνο που σου λείπει,το μόνο που δε μπορείς να αποκτήσεις,γιατί απλά δεν γίνεται,είναι έξω απο τα όρια,τα όρια που έθεσαν άλλοι,τα όρια που έθεσες εσύ για να ταιριάξεις μαζί τους,τα όρια που έθεσε η μοίρα,γιατί έτσι πρέπει.



Και ζεις για χρόνια με ένα ψεύτικο όνειρο,ένα όνειρο που δε σ'αφήνει να ονειρευτείς.
Γιατί;
Τι βγήκε απο όλο αυτό;Τώρα,τώρα που στέκεσαι στην άκρη της σήραγγας ίσως ξέρεις...εκτός κι αν το ταξίδι δε σε ωφέλησε.Ναι,ίσως.Ίσως έκανες τη διαδρομή με κλειστά τα μάτια,παρασυρμένη στη δίνη του ονείρου,και δεν κατάφερες να δεις όσα έπρεπε,ίσως δεν κατάφερες να νιώσεις όσα δεν μπόρεσες να γίνεις.Έχω άδικο;

Φαντάζομαι πως όχι,αλλά δε θα το παραδεχτείς.Γιατί πονάει.Πονάει η ματαιότητα.Πονάνε τα τσακισμένα,ματωμένα όνειρα που περιβάλλεις με εκείνο το μεταξένιο ρομαντικό πέπλο.Τα θεωρείς πολύτιμα.Και δε βλέπεις.Δεν έχεις τη δύναμη να δεις την αλήθεια,γιατί ξέρεις πως η θέα της θα σε σκοτώσει.Και αφήνεις τα δάκρυά σου να κυλήσουν,μέσα στην προστασία της νύχτας,γιατί τη μέρα δεν μπορείς,αν και θα'θελες.Δεν ξέρεις την αιτία,αλλά οι αφορμές σου αρκούν.Τα δάκρυα παίρνουν τον πόνο,και ξυπνάς πιστεύοντας πως νίκησες άλλο ένα εμπόδιο.

Μα εσύ φοβάσαι...!Πώς αντέχεις την αέναη εναλλαγή των καιρών;Ένα βήμα μπροστά,κι ύστερα η ανάγκη να πας πίσω.Κι έπειτα τρέμεις και σφαδάζεις,και ρωτάς γιατί απέτυχες για άλλη μια φορά.

Η μια και μοναδική αλήθεια,αυτή που έψαχνες και ψάχνεις και θα ψάχνεις,γλιστράει μέσα απο τα χέρια σου.Πασχίζεις να την κρατήσεις με τις άκρες των δαχτύλων σου,κι όμως ξεφεύγει...γιατί είσαι πια κάτι αδύναμο,άυλο.Πώς να αντέξεις το βάρος της;
Κι όμως κάποτε ίσως ήξερες,σωστά;

Δε θα σου το πω εγώ.Εγώ θα φύγω μαζί με τη νύχτα.
Και θα μείνεις ξανά μόνη,όπως πρέπει.